با توجه به شیوع سریع کووید 19 در کشورهای درحال توسعه و تاثیر بسزای آن روی بهداشت و سطوح زندگی بسیار قابل تامل بوده و بسیار ترس آور است. امنیت غذایی یکی از پارامترهای بسیار پراهمیت و حساس در سراسر جهان می باشد.
بخش کشاورزی در کشورهای درحال توسعه ستون فقرات اقتصاد بوده که متناسب با آن، سطوح زندگی را نیز توسعه می دهد. بنابراین هرگونه توقف و دخالت بی مورد در امنیت غذایی در بخش کشاورزی می تواند تاثیرات مخربی را در این کشورها ایجاد نماید. به جهت اهمیت بخش های کشاورزی و امنیت غذایی، سعی کردیم در این تحقیق تاثیرات کووید 19 را روی این دو بخش به تحقیق بگذاریم. در این تحقیق مکانیزم های مناسب و دقیق که بتوانند امنیت غذایی را در بخش کشاورزی مورد تاثیر قرار دهند و سطح زندگی را بصورت استاندارد نگه دارند مد نظر قرار گرفته شده است.
مقدمه
کره ی خاکی ما درخصوص مشکلات و خطرات سلامتی و اپیدمی های بسیار زیاد تاریخچه ی بسیار بلندی دارد. این مشکلات درنتیجه ی بحرانهای غیر پیش بینی شده است که باعث شده مردم استاندارد زندگی خود را در آن برهه از زمان تغییر دهند.
اپیدمی کووید 19 روز به روز با دخالت در فعالیت های انسانی، افزایش نرخ مرگ و میر و ضربات مهلک مستقیم بر روی اقتصاد جهانی تاثیر مخرب تری را از خود نشان می دهد. آقایان ساقر و واسان در سال ۲۰۲۰ اعلام کردند که تخریبات ایجاد شده توسط کووید 19 تعجب انگیز نبوده زیرا اپیدمی های دیگر مثل آنفلونزای اسپانیایی، فلج اطفال، اچ آی وی، مشکلات بسیار سخت دستگاه تنفس، ویروس زیکا، ویروس مرس و ابولا حقایقی هستند که اخیرا در جهان امروز نمایان شده اند.
آقای آوا در سال 2016 گزارش کرد که مرگ و میر بخاطر بیماریهای ویروسی خیلی بیشتر از مرگ و میر در میدان های جنگ بوده است. برای مثال در اوایل قرن گذشته آنفولانزای اسپانیایی یکی از اپیدمی های بسیار بد بوده که ۵۰ میلیون نفر را کشت.
در ماه دسامبر ۲۰۱۹ داستان ویروس کرونا که بعدها کووید 19 نامیده شد و سپس مرکز بهداشت جهانی آن را یک اپیدمی خطرناک اعلام کرد از شهر ووهان چین برای اولین بار گزارش شد. از همان زمان این ویروس بصورت اپیدمی و گسترده به استانهای بخش مرکزی چین شیوع پیدا کرد.
همچنین این بیماری در کشورهای همسایه چین مانند تایلند، ژاپن، سنگاپور و کره ی جنوبی نیز گسترش یافت. ۶ هفته بعد از اینکه اولین مورد کووید 19 تایید شد، سازمان بهداشت جهانی آن را بعنوان یک اپیدمی اعلام نموده و در سراسر جهان به کلیه ی کشورها خطر این بیماری اعلام گردید.
اما علی رغم این هشدارهای سازمان بهداشت جهانی ، اپیدمی کووید 19 بسیار سریع شیوع پیدا کرد و برای ارگانهای بهداشتی خصوصا در جنوب اروپا و شمال آمریکا به مشکلی بسیار بزرگ تبدیل گردید. درس نگرفتن از اپیدمی های قبلی، عدم بسیج به موقع مراکز بهداشتی، علی رغم هشدارهای سازمان بهداشت جهانی و دانشمندان در سراسر جهان باعث گردید که اپیدمی کووید 19 در بعضی از مناطق غیرقابل کنترل گردد.
برطبق گزارشات بدست آمده در هفته ی دوم ماه سپتامبر ۲۰۲۰ بیش از ۲۸ میلیون نفر آلوده به این ویروس شده که ۵\۲۰ میلیون نفر شفا پیدا کرده و بیش از ۹۰۰ هزار نفر در سراسر جهان جان خود را از دست دادند که از این میان ایالات متحده آمریکا رتبه ی اول را داشته و بعد از آن هندوستان، برزیل و روسیه در رتبه های بعدی قرار گرفتند. از آنجاییکه همه، دنیا را بعنوان دهکده ی جهانی قبول کرده اند، خوشبختانه همه ی کشورها نسبت به این بیماری و خطرات آن بطور جدی عکس العمل نشان دادند. بنابراین عدم موفقیت در جلوگیری از این اپیدمی در یک کشور به معنای به خطر افتادن کل دنیا می باشد.
تاثیر اپیدمی کووید 19 نه تنها فقط بر روی بخش سلامت کشورها بوده است بلکه باعث ضربه بخش اقتصادی، جامعه شناسی و سیاسی نیز بطور گسترده شده است. شرایط در کشورهای درحال توسعه بسیار بدتر و مخرب تر بوده زیرا ارتباطات روزانه ی مردم در این کشورها و تراکم جمعیت، کنترل این بیماری را در اوایل غیرممکن کرده بود.
برطبق گزارشات سازمان ملل حدود ۵۵٪ از جمعیت دنیا که در کشورهای درحال توسعه زندگی می کنند از برنامه های حمایتی اجتماعی برخوردار نمی باشند که این خود باعث ضررهای اقتصادی و تاثیر آن بر روی حقوق بشر و هم چنین بخش آموزش و پرورش شده است. برنامه های ارائه شده برای جلوگیری از شیوع کووید 19 مثل بسته شدن مراکز تجاری و ادارات، ماندن در خانه، قرنطینه ی سراسری و جلوگیری از حمل و نقل عمومی به یک مصیبت عظیم در کشورهای در حال توسعه تبدیل شده است.
در بسیاری از این کشورها، در اوایل شروع این اپیدمی شرایط اضطراری کوتاه مدت اعلام گردید که مشکلات عدیده ای را بعدا بوجود آورد. در بعضی از مناطق حتی واردات و صادرات نیز بسیار کاهش یافته و یا حتی متوقف شد و این خود باعث مشکلات اقتصادی فراوان در این کشورها گردید و بسیاری از مردم محتاج بسته های حمایتی که کافی هم نبودند شده که تاثیرات مخربی بر روی جمعیت این مناطق گذاشت. بخش حمل و نقل نیز در بسیاری از کشورها متوقف گردید.
با توجه به همه ی این مشکلات و تاثیر مخرب آنها اما روند کنترل بیماری کووید 19 بطور چشمگیری موفقیت آمیز بوده است. اما تاثیرات مخرب این بیماری بر روی امنیت غذایی و بخش کشاورزی در کشورهای در حال توسعه بسیار بیشتر بوده که در بعضی موارد باعث مهاجرت نیز گردیده است.
مقاومت و پایداری در برابر کووید 19
سازمان ملل استراتژی های مختلفی را با هدف اصلاح کیفیت زندگی مردم در قسمت های مختلف دنیا تحت عنوان برنامه ی توسعه ی پایداری هدفمند ارائه کرده است. این برنامه ی هدفمند و پایدار از یکسری عوامل اساسی تشکیل شده که باعث توسعه ی نحوه ی مختلف زندگی می گردد.
این برنامه از سال ۲۰۱۵ شروع شده و با اصطلاحاتی درخصوص اپیدمی کووید 19 همراه بود تا سال ۲۰۳۰ ادامه دارد. در این برنامه دو هدف مربوط به امنیت غذایی(۱-ریشه کن کردن فقر، ۲-به صفر رساندن گرسنگی) در نظر گرفته شده است. این برنامه ی امنیت غذایی بطور جدی در طول بسته شدن جوامع و شهرها بمنظور جلوگیری ویروس کووید 19 مخصوصا در کشورهای درحال توسعه به اجرا درآمده است.
سازمان جهانی غذا اعلام کرده است که درحدود ۲۶۵ میلیون نفر می توانند تحت تاثیر عدم امنیت غذایی تا اواخر سال ۲۰۲۰ قرار گیرند. در زمان این بحران ها، کشورهای بسیار فقیر جهان که بطور مستقیم به بخش کشاورزی مربوط می باشند بسیار سریع تر مورد هجوم گرسنگی قرار می گیرند.
همچنین گرسنگی، قحطی و کمبود مواد غذایی مهم بخاطر عادتهای غذایی بد باعث خطر سلامتی این افراد در این کشورها شده است. در حقیقت بیماری کووید 19 باعث افزایش تاثیرات مخرب در کشورهای فقیر که هم اکنون با گرسنگی و کمبود مواد غذایی مبارزه می کنند، شده است. همچنین کشورهایی که به واردات مواد غذایی وابستگی دارند و کشورهای در حال توسعه که اقتصاد آنها وابسته به صادرات نفت می باشد تحت تاثیر بسیار مخرب به کووید 19 نیز قرار می گیرند.
منابع اطلاعاتی و شواهد به دست آمده از منابع ادبی
بیماری کووید 19 و اپیدمی ناشی از آن سیستم غذایی جهان را از عرضه ی اولیه تا تقاضای نهایی تحت تاثیر خود قرار داده است. تاثیرات مخرب این بیماری بر روی بخش کشاورزی و عرضه و تقاضای غذا در ابعاد گسترده ی اقتصاد کلان، عدم ثبات چشمگیر در منابع موجود در بازارهای مختلف، نرخ تبادل ارزی، انرژی و مشکلات بیکاری، باعث کوچک شدن اقتصاد و فعالیت های اقتصادی در جوامع مختلف شده است.
اطلاعات بدست آمده از این ابعاد مختلف در تهیه ی این گزارش و تحقیق بسیار موثر بوده و کمک کرده است. بنابراین اطلاعات کافی درخصوص امنیت غذایی نشان می دهد که مقاطع زمانی، درخصوص این اپیدمی و تهیه ی گزارشات در این مقاطع زمانی باعث گردیده که محققین تجزیه و تحلیل آماری را بسیار دقیق انجام دهند.
همچنین برای ما این امکان بوجود آمد که تاثیر اپیدمی کووید 19 بر روی امنیت غذایی و کشاورزی در کشورهای در حال توسعه و همچنین زنجیره ی عرضه و تقاضا، فعالیت های صادرات و واردات و تغییرات بوجود آمده را بطور دقیق مورد مطالعه و بررسی قرار دهیم. در تضمین صحت اطلاعات بدست آمده و مطالعات مربوط به این منابع سازمانهای بین المللی مختلفی مثل سازمان خواربار جهانی، سازمان بهداشت جهانی، بانک جهانی و… به ما کمک کرده و تضمین های کافی داده اند.
عکس العمل ها در برابر امنیت غذایی در طول اپیدمی کووید 19
اپیدمی کووید۱۹ و تاثیرات آن بر روی سیستم غذایی ملی و بین المللی را در سراسر جهان تحت تاثیر شدید قرار داده است. این شوک بوجود آمده بیشتر بخاطر عدم وجود منابع جلوگیری از این بیماری بوده است. همچنین چگونگی عکس العمل های دولت ها و مردم به این بیماری و اینکه چطور آنها دربرابر این اپیدمی تجهیز شده اند نیز بسیار اهمیت داشته است.
برای مثال تصمیمات زمان بندی شده و فرآهم آوردن حمایت های کافی در این جوامع بسیار مشکل می باشد زیرا کمبود امکانات برای مدیریت درست درخصوص سیستم امنیت غذایی بسیار مشکل می باشد. کانالهای عرضه و تقاضای مواد غذایی، نشان می دهند که مقادیر مختلف غذا رفته رفته کاهش پیدا کرده و باعث افزایش قیمت ها نیز شده است.این مشکل مستقیما می تواند بخاطر تاثیر اپیدمی کووید 19 باشد. وقتی که اپیدمی و گسترش بیماری بسیار مخرب و گسترده می شود، قدرت خرید مردم و توانایی تولید و عدم فراوانی مواد غذایی بطور مستقیم تحت تاثیر کووید 19 قرار می گیرد. اما عدم فراوانی مواد غذایی بطورمستقیم تحت تاثیر این بیماری و نهایتا باعث خطرات سلامتی بر روی زنها، بچه ها و سالمندان می گردد.
-
عرضه ی غذا:
در طول اپیدمی کووید 19 ضرباتی که به زنجیره ی عرضه ی غذا صورت گرفت و شوک هایی که در تولید مواد غذایی و همچنین کاهش درآمدها و منابع جایگزین صورت گرفت، باعث بوجود آمدن بحرانهای غذایی خصوصا در بخش امنیت غذایی در کشورهای درحال توسعه شد.
در بسیاری از این کشورها که کمتر درمعرض شوکهای عرضه ی مواد غذایی قرار داشتند و همچنین بعلت قوانین سختگیرا نه ای که باعث می شد وابستگی این کشورها به بخش کشاورزی (بذر، کودهای شیمیایی و آفت کش ها) و انرژی های مصرفی تا حدودی بیشتر باشد، تاثیرات اپیدمی کووید 19 نسبت به کشورهای پیشرفته تر و بزرگتر کمتر مشاهده گردید. زیرا در کشورهای پیشرفته تر و بزرگتر نیروی انسانی بیشتری جهت تولید مواد غذایی لازم بود، و کاهش نیروی انسانی در این کشورها در تبادلات تجاری، تولیدات کشاورزی، فرآوری و حمل و نقل مواد غذایی تاثیرات مخربی را ایجاد می نمود.
در این کشورها معمولا نیروی انسانی باید مستقیما در کنار منابع تولید، فرآوری، حمل و نقل و زنجیره ی عرضه ی غذا قرار داشته باشند.بررسی های انجام شده نشان دادند که نرخ بیکاری در هفته ی اول ماه آوریل 2020، ۲۳٪ بود در حالیکه این نرخ به میزان ۸.۴٪ در اواخر ماه مارس 2020 بود. نرخ بیکاری در مناطق شهری تا ۳۰.۹٪ در هفته ی اول ماه آوریل نشان داده شد.تعطیل کردن اجباری و توقف کار در شهرهای بزرگ باعث ضربات سهمگینی به طبقه ی فقیر و کارگر گردید که این خود باعث توقف و ایجاد فاصله در قسمتهای مختلف بخش تولید گردید. تاثیرات این عوامل باعث ایجاد گرسنگی و بیماری های ناشی از کمبود مواد غذایی در این جوامع فقیر گردید.
همچنین کاهش در دستمزدها و درآمدها باعث کاهش قدرت خرید مردم درخصوص مواد غذایی و درنتیجه کاهش تولیدات کشاورزی گردید. تمام این عوامل باعث توقف کامل بخش اقتصاد جامعه شد. درحالیکه میزان آلودگی به بیماری کووید 19 در سراسر جهان افزایش می یافت، زنجیره ی عرضه ی مواد غذایی وابسته به بخش کشاورزی بطور بسیار بدی متوقف گردید. هرچند در اوایل اپیدمی مواد غذایی کافی در زنجیره ی عرضه وجود داشت اما هجوم جمعیت برای خرید مواد غذایی باعث کاهش و کمبود عرضه ی این مواد در طول زمان بسته شدن و قرنطینه ی شهرها گردید. بیمار شدن کشاورزان و متخصصان کشاورزی نیز باعث متوقف شدن عرضه ی مواد غذایی به بازارهای مصرف شد. از طرفی کاهش قدرت خرید باعث کاهش تقاضا گردید که این خود باعث تاثیرات منفی ای در بخش تولید و کاهش توانایی تولیدکنندگان در بخش تولیدات غذایی گردید.
کشورهای توسعه یافته از نظر عرضه ی مواد غذایی وابسته به دیگر کشورها خصوصا کشورهای در حال توسعه بودند. بنابراین توقف و ایجاد فاصله در عرضه ی مواد غذایی باعث تاثیرات بدی روی این کشورهای اروپایی و کشورهای آسیای میانی گردید. برای مثال کاهش ۳۳.۴۲٪ در صادرات غلات بدون درنظر گرفتن برنج که خود ۲۸.۲۸٪ کاهش داشت، ۴۵.۴۸٪ کاهش در تولیدات گوشتی و مرغی و ۶۹.۸۵٪ کاهش در محصولات روغنی در ماه مارس ۲۰۲۰ گزارش گردید. در کشورهای در حال توسعه مثل هندوستان، اندونزی، اتیوپی، کنیا، مزامبیک، رواندا و تانزانیا افزایش قیمت در بخش مواد غذایی از خود نشان دادند. بعلت کاهش تولیدات غذایی و منابع واردات و صادرات، افزایش قیمت این مواد بخاطر افزایش روند بیماری کووید۱۹ در کشورهای در حال توسعه بطور چشمگیری نمایان شد. از طرفی کشورهای درحال توسعه مجبور شدند بخش های مهم کشاورزی و تولیدی خود را در مقابل اپیدمی بیماری کووید 19 حفظ کنند. -
تقاضای مواد غذایی:
شوکهای وارده به زنجیره ی عرضه ی مواد غذایی به زنجیره ی تقاضا نیز رسید. اما خطرات بخش تقاضا بیشتر به کشورهای درحال توسعه مربوط می شدند زیرا در آن کشورها مصرف کنندگان پس انداز کافی برای خرید مواد نداشتند. آنها بخاطر اینکه وابسته به واردات مواد غذایی بودند بیشتر درمعرض خطر قرار می گرفتند. افراد در جنوب آسیا و خاورمیانه و صحرای آفریقا بیشتر درمعرض کمبود مواد غذایی و کاهش تقاضا قرار گرفتند.
بیماری کووید 19 باعث بوجود آمدن شوک در زنجیره ی مواد غذایی از طریق شکاف در قدرت خرید و شرایط بد اقتصادی و همچنین کاهش شغل و افزایش بیکاری گردید، بطوریکه درآمدهای نهایی و قیمتها با یکدیگر مناسب نبودند. بنابراین کاهش تولیدات دامی و سبزیجات، باعث بوجود آمدن تاثیرات منفی در کیفیت تغذیه ی افراد در این جوامع گردید.
بیماری کووید 19 باعث افزایش تقاضای اولیه ی مواد غذایی گردید زیرا مردم پول بیشتری را جهت خرید بیشتر این مواد و انبار کردن آنها در خانه خرج می کردند. این کار باعث کمبود شدید بعضی از اقلام مواد غذایی و نهایتا تغییر در رفتار مصرف کنندگان گردید. مقرراتی برای ایجاد ثبات در عرضه و تقاضای مواد غذایی در بسیاری از کشورها به اجرا درآمد که باعث ایجاد محدودیت در خرید بعضی از اقلام ضروری مواد غذایی می شد. این مقررات از طریق کنترل خرید مواد غذایی با توجه به کاهش درآمدها و کاهش قدرت خرید باعث کنترل عرضه و تقاضا و ایجاد أرامش در بخش اقتصاد گردید. سازمان خواربار جهانی گزارش داد که درآمد خانوار در کشور هندوستان ۳۷.۹٪ در ماه مارس ۲۰۲۰ کاهش پیدا کرد و این روند کاهشی به ۴۳.۵٪ در هفته ی اول ماه آوریل رسید. این کاهش تا ۱۲ آوریل 2020 به ۴۳.۷٪ رسید. بنابراین تقاضا برای مواد غذایی در کشورهای درحال توسعه خیلی زیاد به درآمد آنها ربط داشت و کاهش درآمد باعث کاهش مصرف می شد. خانواده هایی که درآمد آنها ثابت بود تغییر چندانی را در تقاضای مواد غذایی نشان ندادند و خیلی زود توانستند با شرایط کنار بیایند.
اما بطور کلی سطح درآمدها تاثیز بسزایی روی تقاضای مواد غذایی و نهایتا تاثیرات مستقیمی روی امنیت غذایی گذاشت، که نهایتا باعث تاثیرات منفی روی سلامتی، بهداشت و خطر آلودگی به امراض و بیماری های غذایی گردید. -
واردات و صادرات:
افزایش قیمت مواد غذایی بخاطر کاهش واردات این مواد و همچنین کاهش درآمدها بخاطر کوچک شدن اقتصاد، مشکلات زیادی را در زمینه ی امنیت غذایی ایجاد می کند. در طول اپیدمی کووید 19، دولت ها در سراسر جهان اعلام قرنطینه کرده و مرزهای خود را می بندند. بنابراین ترس اینکه بازار مواد غذایی از نظر لوژستیکی و کمبود نیروی انسانی تحت تاثیر قرار گیرد سبب می شود که به قیمت ها فشار وارد شده و افزایش یابند.
برای مثال قیمت سویا بخاطر افزایش تقاضا بطور چشمگیری افزایش پیدا کرد. اخیرا سازمان ملل گزارش داده است که در کشورهای فقیر ویا با درآمد کم، ۳۷٪ از درآمدهای ناشی از صادرات خود را به واردات مواد غذایی اختصاص داده اند، که این میزان ۵ برابر بیشتر از کشورهای توسعه یافته می باشد. بنابراین شوک بیشتری به این کشورها از نظر اقتصادی وارد شده است. علاوه براین مواد غذایی فاسد شدنی عرضه شده توسط عرضه کنندگان مختلف مثل روسیه و قزاقستان درخصوص گندم و ویتنام و کمبج درخصوص برنج، میزان صادرات خود را کاهش داده تا غلات کافی برای عرضه در کشور خود، دراختیار داشته باشند. این امر می تواند باعث بروز مشکلاتی در کشورهای واردکننده ی این اقلام و بوجود آمدن شرایط بحرانی در این کشورها گردد. کشورهای واقع در صحرای آفریقا جز کشورهای بزرگ واردکننده ی برنج می باشند. در این کشورها کاهش واردات و کمبود غلات می تواند باعث بروز مشکلات سلامتی و کمبود مواد غذایی گردد. سازمان بین المللی غذا و بانک جهانی گزارش دادند که ویروس کرونا می تواند تعداد افراد آلوده را در این کشورها تا چندین برابر نسبت به کشورهایی که غذای کافی دارند، افزایش دهد.
تاثیر منفی کووید 19 بر روی بخش کشاورزی
کشاورزی منبع درآمد یک بیلیون نفر انسان در سراسر جهان بوده و ساختار اقتصادی بسیاری از کشورهای درحال توسعه می باشد. قوانین سختگیرانه ی مختلفی بمنظور کنترل اپیدمی و تاثیر منفی آن روی تولیدات و پخش مواد کشاورزی به اجرا درآمده است.
تولیدات کشاورزی از مرحله ی کاشت و داشت تا برداشت و سپس انتقال این مواد به شهرهای مختلف دارای روند زمانبر و بلند مدت بوده که احتیاج به منابع انسانی در مراحل مختلف تولید دارد. بخش های مختلف کشاورزی و تولید مواد غذایی وابستگی شدیدی به شرایط بازار و زنجیره های اقتصادی دارد. فعالیت های کشاورزی و انتقال این مواد به شهرهای مختلف با محدودیت هایی که توسط دولت ها اعمال شده بمنظور جلوگیری از انتشار ویروس کرونا، به شدت کاهش یافته.
وابستگی این بخش به عوامل مختلف تولید و اعمال محدودیت ها در سیستم های مختلف کشاورزی باعث کاهش درآمدها و افزایش هزینه های تولید در کشورهای مختلف شده است. این عوامل محدودکننده عبارتند از: ترافیک در بنادر و یا شاهراه ها، عقب افتادن عملیات گمرکی، وقفه در حمل ونقل و کمبود منابع مالی، افزایش هزینه های سرمایه گذاری و بالا رفتن نرخ سود بانکی و نهایتا افزایش هزینه ی تولید که باعث افزایش قیمت تولیدات کشاورزی می شود. این هزینه های اضافی باعث کاهش سود و عدم رغبت کشاورزان به کاشت و نهایتا ضررهای هنگفت در بخش کشاورزی می گردد.
-
کشاورزی و کشاورزان:
اپیدمی کرونا باعث عرضه ی کم حشره کش ها و آفت کش ها همچنین تاثیرات منفی بر روی تولیدات کشاورزی در کشورهای مختلف گذاشته است. این خود باعث کاهش تولید گردیده است. هزینه ی حمل و نقل آفت کش ها به مناطق مختلف تا سه برابر افزایش یافته است، که این خود مبارزه با ملخ دریایی راکه دشمن بزرگ مواد غذایی می باشد به شدت کاهش داده است. همچنان محدودیت های اعمال شده در بخش حمل و نقل و دیر شدن واردات، کشاورزان را در زمان کاشت، به شدت تحت تاثیر قرار داده است.
در کشور هندوستان تولیدات گل و گیاه بخاطر قرنطینه به شدت تحت تاثیر قرار گرفته و باعث شده است که استفاده از این مواد در مراسم ازدواج و مراسم های مذهبی به شدت کاهش یافته و نهایتا باعث ضرر و زیان به کشاورزان تولید این مواد گردد. همچنین برداشت محصولات شتوی و کاشت محصولات صیفی بخاطر کمبود نیروی انسانی و همچنین جلوگیری از انتقال این نیروها بخاطر قرنطینه به شدت تحت تاثیر قرار گرفته است. در ایالت پنجاب که بخاطر انقلاب سبز مشهور می باشد میزان ۲۵٪ ازکل تولیدات برنج بخاطر بیماری کووید 19، کاهش پیدا کرده است.
در بسیاری از کشورهای درحال توسعه بخش بازرگانی و حمل و نقل بطورچشمگیری بخاطر کووید 19 خسارت دیده است. خطر آلودگی به کووید 19 در بسیاری از مناطق باعث کمبود شدید مواد غذایی و حیوانی شده است.خطر آلودگی به ویروس کرونا در مناطق پرجمعیت عملیات پیشگیرانه و کنترل کننده را غیرممکن کرده، از طرفی ماندن در خانه تنها راه برای افراد که در این مناطق زندگی می کنند نمی باشد زیرا این افراد برای هزینه های روزانه ی خود احتیاج به پول دارند. بنابراین برنامه های دقیق تر و موثرتری برای کاهش تاثیرات منفی این بیماری مخصوصا در کشورهای در حال توسعه به شدت مورد نیاز می باشد، تا بتوان خطر شیوع آلودگی به بیماری را کاهش داد. شیوع ویروس در مناطق روستایی می تواند بطور مستقیم روی تولیدات کشاورزی، بازار و برداشت این مواد تاثیر منفی بگذارد. هرچند آلودگی در مناطق روستایی نسبت به مناطق شهری بسیار کمتر می باشد. اما اگر آلودگی در مناطق روستایی شیوع پیدا کند می تواند باعث کاهش تولیدات کشاورزی و کمبود غذا و بالارفتن شدت آلودگی در این مناطق گردد. -
بخش شیلات، گوشت و دام:
کاهش تولید عرضه ی مواد غذایی ارزشمند مثل سبزیجات و میوه ها قابل پیش بینی می باشد. بخش های شیلات و پرورش آبزیان در مناطقی که پیامدهای منفی متفاوت و پیچیده می تواند منجر به خطرات اقتصاد غذایی گردد با کاهش تولید و خطرات ناشی از آن روبرو شده است. تغییرات مختلف در بخش تقاضا درخصوص ماهی و گوشت، محدودیت های حمل و نقل و کاهش این مواد غذایی در بازار باعث بوجود آمدن شرایط بسیار خطرناک در این بخش ها شده است. محدودیت های بوجود آمده در بخش حمل و نقل، بسته شدن بنادر و مرزها و کاهش تقاضای مواد غذایی در رستورانها می تواند باعث تغییر در رفتار اقتصادی مردم در بازارهای مواد غذایی و نهایتا تاثیرات مخرب بر روی قیمت ها در این بخش گردد. همچنین تاثیرات منفی اپیدمی کووید 19 برروی بخش دامپروری و مرغداری ها نمی تواند نادیده گرفته شود. این تاثیرات منفی بعلت کاهش خوراک دام و طیور و همچنین اعمال محدودیت ها درخصوص کشتارگاه ها می باشد.
عوامل خارجی سناریوهای بعد از اپیدمی کووید 19
قبل از شیوع اپیدمی کووید 19، درحدود ۱۱۳ میلیون نفر در سراسر دنیا در معرض شرایط بد امنیت غذایی بودند. این به این معناست که بخش های جمعیتی زیادی درسراسر دنیا درمعرض گرسنگی و درنتیجه در شرایط مناسب برای آلودگی به ویروس بودند. بسیاری از کشورها در معرض خطرات مختلف از قبیل خطر حمله ی ملخ دریایی و ازبین رفتن محصولات کشاورزی، شرایط بسیار بد آب و هوایی مثل سیل و خشکسالی و همچنین مهاجرت های بی رویه بعلت شرایط بد سیاسی که این عوامل نهایتا باعث بوجود آمدن عدم امنیت غذایی گردیده است.
جنگهای داخلی دربرخی از کشورها و تاثیرات مخرب این جنگها بر روی حمل و نقل و عرضه ی مواد غذایی نیز باعث بوجود آمدن خطرات گرسنگی، کمبود مواد غذایی و نهایتا عدم امنیت غذایی در این مناطق شده است. کاهش ارزش پول در بعضی از این کشورها و افزایش تورم و نهایتا افزایش قیمت ها نیز باعث شیوع بیشتر این ویروس در این مناطق شده است. بحرانهای حاضر باید به فرصتهای مناسب و بوجود آمدن تغییر در سراسر جهان تبدیل گردد. دولت ها باید بر روی نجات زندگی انسان ها و مردمانشان متمرکز شوند. عدم امنیت غذایی بوجود آمده بوسیله ی کووید 19 ممکن است سالها بعد از اتمام این اپیدمی ادامه پیدا کند. اگر انسانهای درگیر به ویروس و مردم فقیر از نظر مواد غذایی توسط دولتها حمایت نشوند، تاثیرات منفی کمبود مواد غذایی می تواند سالها پس از اتمام مواد غذایی ادامه پیدا کند.
برحسب پیشنهاد سازمان خواربار جهانی در سال 2020، کشورها باید از نظر سطح مواد غذایی و امنیت مواد غذایی برنامه ریزی کنند. کشاورزان و تولیدکنندگان مواد غذایی در این کشورها بخاطر شرایط بد اقتصادی بوجود آمده از کووید 19 مجبور شده بودند که ابزارهای تولید، تجهیزات کشاورزی و دامداری و قایق های ماهیگیری خود را برای خرید مواد غذایی برای خانواده شان بفروشند. کشاورزان بذرهایی را که برای کاشت نگه داشته بودند را در طول مدت قرنطینه مصرف کرده بودند. این امر باعث بوجود آمدن شرایط بسیار مشکلی برای برای خانواده های روستایی و کشاورزان گردید. بعضی از این مردم مجبور شدند خانه و زندگی خود را ترک کرده و برای بدست آوردن غذا دست به هرکاری بزنند.
ارائه ی برنامه های استراتژی کشاورزی
مشکلات ذکر شده در کشورهای درحال توسعه باعث تشکیل فوری کمیته های راهیابی و مبارزه با عدم امنیت غذایی گردید تا تاثیرات مخرب اپیدمی کووید 19 کاهش یابد. راهکارهای پرظرفیت ضروری بنظر می رسند تا اقتصاددان ها ساعتها برای بدست آوردن راهکارها و رسیدن به اهداف پربازده غذایی و کشاورزی تا سال ۲۰۳۰ کوشش کنند. نهایتا استراتژی های زیر ممکن است تخریب های بوجود آمده بوسیله ی اپیدمی کووید 19 را متوقف و یا درمان کند.
-
برنامه های کمک غذایی:
گسترش برنامه ریزی های مناسب امنیت غذایی و اجتماعی مخصوصا در مناطق روستایی بمنظور فراهم آوردن غذا و دیگر مایحتاج خانوارها که درآمدهای خود را از دست داده اند ضروری می باشد. آقای بارت در سال ۲۰۲۰ ضرورت چنین کارهایی را مخصوصا درخصوص افزایش قیمت ها که تجربه ی آن در سالهای ۲۰۰۸ و ۲۰۱۱ اتفاق افتاده بود، بیان نمود.
-
انتقال پول:
استراتژی های مناسب، موثر و جایگزین برای برنامه های کمک غذایی درخصوص بخش های آسیب دیده مثل مهاجرین، کارگرانی که زمین های خود را از دست داده اند، زنهای باردار و دیگر فقرا می تواند با قرار دادن مقداری پول دراختیار آنها باعث شود که ضروریات اولیه ی زندگیشان برآورده گردد.
-
مدیریت زنجیره ی عرضه:
در بسیاری از کشورهای درحال توسعه عرضه ی مواد غذایی درطول اپیدمی کووید 19 متوقف گردید بنابراین اعمال استراتژی های مناسب بمنظور افزایش ظرفیت انبارها، افزایش فرآوری مواد غذایی و پخش مناسب این مواد می تواند شرایط بد را رفته رفته به حالت اول درآورد.
-
ابزارهای تکنولوژیکی:
سرمایه گذاری در بخش اطلاعات و ارتباطات بمنظور بالا بردن کارایی در مدیریت زنجیره ی عرضه ی مواد غذایی می تواند، باعث افزایش امنیت غذایی در این جوامع گردد.
-
بوجود آوردن سیستم متمرکز غذایی:
ارتقا سیستم های متمرکز غذایی بمنظور بوجود آوردن شرایط مناسب اقتصادی و حمایت از سیستم های غذایی محلی باعث می شود که سیستم های مناسب مربوط به غذاهای سالم بیشتر و بهتر و به آسانی دراختیار مردم قرار گیرد.
-
سیاست مناسب بازرگانی:
برداشته شدن تدریجی قوانین سختگیرانه در بخش واردات مواد غذایی و کاهش تدریجی مالیات بر این مواد ممکن است باعث تعادل در عرضه و تقاضا شده و بحران های ناشی از اپیدمی کووید 19 را از بین ببرد.
-
ارائه ی بسته های کمکی:
بسته های کمکی مخصوص جهت اجرای سیاست های ضدبحران توسط دولت ها ارائه شده تا به کشاورزان و کارگران این بخش کمک شود. این کار به بخش های زیردستی که تاثیر مثبتی روی بخش های دیگر در اقتصاد دارد کمک کرده و برای رسیدن به اهداف مثبت، سودمند خواهند بود.
-
سیاست های خودمحورانه ی اولیه و اصلاحات:
دولت ها باید بر روی برنامه های حمایتی درخصوص داد و ستدهای بومی و کشاورزی متمرکز شده، زیرا این کار نهایتا باعث بوجود آمدن خودکفایی در بخش کشاورزی خواهد شد. این کار باعث می شود که بودجه های عمومی برای حمایت از کشاورزان بومی و اصلاح زنجیره ی عرضه ی مواد غذایی مصرف گردد، تا محصولات کشاورزی بومی به وفور دراختیار همه قرار گرفته و واردات رفته رفته کاهش یابد.
-
سازمانهای بین المللی:
این سازمانها بر روی تحکیم مشارکتهای بین المللی جهت توسعه متمرکز می باشند. از طرفی پرداخت وام های عقب افتاده در کشورهای توسعه یافته باید با دادن زمان به این کشورها طوری برنامه ریزی گردد که سودهای اضافی این وام ها منحل گردیده و پرداخت ها بعد از اتمام زمانهای اضافی بدون دادن سود انجام گردد. این کار باعث می شود که دولتها بطور تمام و کمال برعلیه اپیدمی کووید 19 مبارزه کرده و برروی حل کردن بحرانهای اقتصادی بوجود آمده متمرکز گردند.
-
آگاهی دادن عمومی:
اطلاعات صحیح و منسب بمنظور مطلع شدن مردم جهت انجام اعمال پیشگیرانه مثل بهداشت اولیه و تولید لوازم بهداشتی و استفاده ی صحیح از آن لوازم باید مورد توجه مردم و دولتها قرار بگیرد.
کوشش های بهم پیوسته و همبستگی بین المللی برای گرفتن نتایج موثر درخصوص کنترل و پیشگیری اپیدمی بسیار ضروری می باشد. تحقیقات بیشتری بمنظور فراهم آوردن اطلاعات مناسب درخصوص تاثیرات مخرب اپیدمی و همچنین درخصوص راهکارهای درمانی ضروری می باشد. در بعضی از کشورها ممکن است بخاطر متمرکز شدن بر روی اپیدمی، به وضعیت غذا و کشاورزی اهمیت داده نشود و نهایتا باعث ضربه ی شدید به این بخش از اقتصاد گردد. بنابراین این پیشنهادات ذکر شده باعث بوجود آمدن استراتژی هایی می شود که به کشورهای آسیب دیده توسط کووید 19 کمک می کند.
نتایج
تجزیه و تحلیل های انجام شده نشان داده اند که اپیدمی ویروس کرونا ( کووید 19) باعث ایجاد خطر در زندگی مردم و استانداردهای آن شده است. محدودیت ها و قوانین قرنطینگی اجرا شده بوسیله ی کشورهای مختلف متاسفانه باعث شدت عدم امنیت غذایی شده است. مخصوصا نا امنی غذایی بیشتر در کشورهای درحال توسعه خود را نشان می دهد.
دسترسی به مواد غذایی و تغییرات قیمت ها نیز تحت تاثیر اپیدمی کووید 19 بوده و باعث شدت شیوع آن در کشورهای مختلف شده است. گروه های آسیب پذیر مثل کارگران باغات و مزارع، مزدبگیران و کشاورزان کوچک با موانع اجتناب ناپذیری در کارهای روزمره ی خود روبرو شده اند و بدترین ضربه را نسبت به بقیه خورده اند. کارگران مهاجر نیز بخاطر از دست دادن درآمدشان ضررهای زیادی کردند.
درحال حاضر مواد غذایی اضافی شدیدتر تحت تاثیر اپیدمی کووید 19 قرار گرفته و قابل دسترس بودن آنها را نسبت به مواد غذایی دیگر، با خطرات بیشتری مواجهه می کند. در درازمدت و یا بعد از اپیدمی، قابل دسترس بودن مواد غذایی می تواند به شدت با خطراتی مواجهه گردد، اگر نتوان در این خصوص برنامه ریزی کرد.
دولتها باید برای بالا بردن ظرفیت ها در بخش کشاورزی برنامه ریزی کنند. این برنامه ریزی ها باعث اجرای برنامه های جدید مدیریتی ریسک پذیر و اصلاحات همراه با بالا بردن سطح زندگی مردم توسط کمک های مالی و غذایی بمنظور برآورده شدن احتیاجات اولیه ی آنها صورت می گیرد.
خطرات ناشی از شیوع اپیدمی کووید 19 به تنهایی مخرب تر از آسیب های طبیعی می باشد که باعث بوجود آمدن دلایل منطقی برای جلوگیری از خطرات اپیدمی و اجرای برنامه ها درخصوص کاهش خطر این بیماری می گردد. استراتژی های عنوان شده در این تحقیق به احیای دوباره ی بخش کشاورزی کمک کرده که نهایتا باعث احیای دوباره ی اقتصاد و اعتماد بنفس در جوامع می گردد.
سوالات متداول درباره تاثیرات شگرف کووید 19 بر روی امنیت کشاورزی و دامداری
۱)کووید 19 چه تاثیری بر روی بخش کشاورزی گذاشته است؟
کشاورزی منبع درآمد یک بیلیون نفر انسان در سراسر جهان بوده و ساختار اقتصادی بسیاری از کشورهای درحال توسعه می باشد. قوانین سختگیرانه ی مختلفی بمنظور کنترل اپیدمی و تاثیر منفی آن روی تولیدات و پخش مواد کشاورزی به اجرا درآمده است.
تولیدات کشاورزی از مرحله ی کاشت و داشت تا برداشت و سپس انتقال این مواد به شهرهای مختلف دارای روند زمانبر و بلند مدت بوده که احتیاج به منابع انسانی در مراحل مختلف تولید دارد. فعالیت های کشاورزی و انتقال این مواد به شهرهای مختلف با محدودیت هایی که توسط دولت ها اعمال شده بمنظور جلوگیری از انتشار ویروس کرونا، به شدت کاهش یافته.
وابستگی این بخش به عوامل مختلف تولید و اعمال محدودیت ها در سیستم های مختلف کشاورزی باعث کاهش درآمدها و افزایش هزینه های تولید در کشورهای مختلف شده است. این عوامل محدودکننده عبارتند از: ترافیک در بنادر و یا شاهراه ها، عقب افتادن عملیات گمرکی، وقفه در حمل ونقل و کمبود منابع مالی، افزایش هزینه های سرمایه گذاری و بالا رفتن نرخ سود بانکی و نهایتا افزایش هزینه ی تولید که باعث افزایش قیمت تولیدات کشاورزی می شود. این هزینه های اضافی باعث کاهش سود و عدم رغبت کشاورزان به کاشت و نهایتا ضررهای هنگفت در بخش کشاورزی می گردد.
مترجم: سارا زندی/